Posiadanie czarnego prochu bez pozwolenia jest legalne!!!

[Prezes]

Posiadanie czarnego prochu, będącego amunicją do broni sprzed 1850r. i jej replik, nie wymaga pozwolenia!!!!!

Sąd Okręgowy w Olsztynie postawił Sądowi Najwyższemu następujące pytanie:
 „Czy wynikające z art. 11 pkt 1 ustawy o broni i amunicji zezwolenie na posiadanie broni palnej wytworzonej przed rokiem 1850 lub replikę tej broni bez pozwolenia jest rĂłwnoznaczne z zezwoleniem na posiadanie bez takiego zezwolenia rĂłwnieĹź amunicji do tej broni?”
(str. 44) http://www.sn.pl/orzecznictwo/bpk/0909/2009-09.pdf

Dziś, tj. 24 lutego 2010r.  Izba Karna Sądu NajwyĹźszego podjęła uchwałę (sygn. akt I KZP 29/09) o treści:
Nie jest wymagane pozwolenie na posiadanie czarnego prochu, mogącego być także częścią amunicji do broni palnej wytworzonej przed 1850 r., w odniesieniu do której, stosownie do art. 11 pkt 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jedn. Dz. U. 2004, Nr 52, poz. 525 ze zm.) nie jest wymagane pozwolenie na posiadanie w rozumieniu art. 9 tejże ustawy.
http://www.sn.pl/orzecznictwo/2_2.html

[MAJOR CHUDY]

Niech Ĺťyje Prawo /LOGICZNE/ !!! Precz z Głupim Prawem /TEĹť LOGICZNE/!!!!                                   etc

[Prezes]

Sygn. akt I KZP 29/09
U C H W A Ł A
Dnia 24 lutego 2010 r.
Sąd NajwyĹźszy – Izba Karna w Warszawie
na posiedzeniu w składzie:
Przewodniczący: Sędzia SN Józef Szewczyk
Sędziowie SN: Krzysztof Cesarz
Jacek Sobczak (sprawozdawca)
Protokolant: Łukasz Majewski
przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej – Beaty Mik
w sprawie Witolda Marka K.
po rozpoznaniu przedstawionego na podstawie art. 441 § 1 k.p.k.,
przez Sąd Okręgowy w O., postanowieniem cz dnia 22 października 2009 r., sygn. akt VII Ka 1124/09, zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

„Czy wynikające z art. 11 pkt 1 ustawy o broni i amunicji zezwolenie na
posiadanie broni palnej wytworzonej przed rokiem 1850 lub replikę tej
broni bez pozwolenia jest rĂłwnoznaczne z zezwoleniem na posiadanie bez
takiego zezwolenia rĂłwnieĹź amunicji do tej broni ?”
u c h w a l i ł
udzielić następującej odpowiedzi:

Nie jest wymagane pozwolenie na posiadanie czarnego prochu, mogącego być także częścią amunicji do broni palnej wytworzonej przed 1850 r., w odniesieniu do której, stosownie do art. 11 pkt 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jedn. Dz. U. 2004, Nr 52, poz. 525 ze zm.) nie jest wymagane pozwolenie na posiadanie w rozumieniu art. 9 tejże ustawy.

U Z A S A D N I E N I E
Zagadnienie prawne przedstawione Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia przez Sąd Okręgowy w O. wyłoniło się na tle następującej
sytuacji procesowej.

Witold Marek K., został oskarżony o to, że w dniu 17 listopada 2008 r., w
Szczytnie, woj. warmińsko – mazurskie, posiadał bez wymaganego zezwolenia czarny proch w ilości 24, 819 g. będący materiałem miotającym zaliczanym do prochĂłw strzelniczych, stanowiący istotną część amunicji, tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Szczytnie, wyrokiem z dnia 2 lipca 2009 r., sygn. akt II
K 480/09, na podstawie art. 1 § 2 k.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. umorzył postępowanie w stosunku do oskarżonego , uzasadniając to znikomym stopniem społecznej szkodliwości czynu oskarżonego.

Od wspomnianego wyroku Sądu Rejonowego w Szczytnie apelacje
złożyli: prokurator i oskarżony. Prokurator w treści apelacji zarzucił błąd w
ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, przez przyjęcie, Ĺźe czyn Witolda Marka K. jest szkodliwy społecznie w stopniu znikomym. OskarĹźony, zaskarĹźając wyrok w całości, zarzucił obrazę przepisĂłw prawa materialnego, a mianowicie art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 11 pkt 1 i art. 9 ustawy o broni i amunicji (tekst jedn. Dz. U. 2004, Nr 52, poz. 525 ze zm., dalej u.b.a.) przez błędne – jego zdaniem – uznanie, Ĺźe na posiadanie prochu czarnego wymagane jest zezwolenie.

W toku postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy w O. uznał, że
wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy.

Postanowieniem z dnia 22 października 2009 r. odroczył rozpoznanie sprawy i przekazał Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienia prawne przytoczone na wstępie.

Sąd Okręgowy dostrzegł - podkreślaną takĹźe w doktrynie – kwestię, Ĺźe
ustawodawca wiąże możliwość posiadania amunicji (w tym także istotnych
części tejże amunicji) z posiadaniem pozwolenia na broń, w której taka
amunicja mogłaby zostać zastosowana (por. Z. Ćwiąkalski [w:] A. Zoll (red.) Kodeks Karny. Część szczególna. Komentarz, t. II, Kraków 2006, s. 1216). Zezwolenie na broń wydawane jest w drodze decyzji administracyjnej i dotyczy zawsze konkretnej broni, jak również amunicji do tej właśnie broni, nie zaś jakiejkolwiek broni czy amunicji, a także określa cel wydania i liczbę egzemplarzy broni.

Ustawa nie wspomina o oddzielnym zezwoleniu dotyczącym amunicji,
możliwość jej nabycia uwarunkowana jest posiadaniem zezwolenia na
konkretną sztukę broni, do której nabywana amunicja pasuje. Taka wykładnia nasunęła obecnie Sądowi odwoławczemu wątpliwości, czy w przypadku obowiązku posiadania pozwolenia na broń, uzyskanie takiego pozwolenia jest równoznaczne z pozwoleniem na nabywanie amunicji do tej właśnie broni.

Wątpliwości Sądu Okręgowego zostały pogłębione wskutek ujawnionej
rozbieżności poglądów w odniesieniu do interpretacji przedmiotowych
przepisów wewnątrz Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, które, jak wynika ze stanowiska ministerstwa, uniemożliwiły jak dotąd wydanie aktu wykonawczego do u.b.a. ustalającego zasady obrotu czarnym prochem.

Wzmocniło te wątpliwości stanowisko sformułowane w Biuletynie
Informacyjnym Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Komendy
Głównej Policji nr 120, gdzie stwierdzono, że czarny proch nie tylko nadaje się wyłącznie do odpalania ładunków z broni historycznej, ale też może zostać legalnie nabyty, w wolnej sprzedaży, jako materiał pirotechniczny, na podstawie przepisów art. 9 ustawy z dnia 21 czerwca 2002 r. o materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego (Dz. U. 2002, Nr 117 poz. 1007 z późn. zm.).

Prokurator Prokuratury Krajowej, wniósł o podjęcie uchwały następującej
treści „Posiadanie amunicji – a takĹźe czarnego prochu – do broni palnej, na posiadanie ktĂłrej, stosownie do art. 11 pkt 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. nr 52, poz. 525 z późn. zm.) nie jest wymagane pozwolenie, nie wyczerpuje znamion przestępstwa z art. 263 § 2 k.k.”, wykazując w części wstępnej wniosku, Ĺźe w tym przypadku spełnione zostały, jego zdaniem, warunki z art. 441 § 1 k.p.k. Motywując swoje stanowisko prokurator wskazał na szczegĂłlny charakter konstrukcji broni palnej wytworzonej przed 1850 r. i jej replik, ktĂłry stał się przyczyną wprowadzenia ich w art. 11 u.b.a. do wyjątkĂłw od konieczności posiadania pozwolenia.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Skuteczne wystąpienie z zagadnieniem prawnym w trybie art. 441 § 1
k.p.k. wymaga zaistnienia łącznie następujących warunków: musi się ono
wyłonić podczas rozpoznawania środka odwoławczego, musi mieć ono
znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy w postępowaniu odwoławczym, w końcu dotyczyć winno istotnego problemu interpretacyjnego związanego z wykładnią przepisu, który w praktyce sądowej jest rozbieżnie interpretowany lub został niejasno sformułowany.

W przedmiotowej sprawie zagadnienie prawne przedstawione Sądowi
Najwyższemu wyłoniło się przy okazji rozpoznawania przez Sąd Okręgowy w O. środka odwoławczego. Niewątpliwie ma ono związek z okolicznościami faktycznymi rozpoznawanej sprawy i istotne znaczenie dla jej rozstrzygnięcia. Nie ulega także wątpliwości, że dotyczy ważnego problemu interpretacyjnego, związanego z wykładnią przepisu art. 11 pkt 1 u.b.a., co ma istotne znaczenie dla odpowiedzialności oskarżonego stojącego pod zarzutem popełnienia przestępstwa z art. 263 k.k. Trudno jednak przyjąć, aby wspomniany przepis art. 11 pkt 1 u.b.a. został sformułowany niejasno bądź wadliwie, aczkolwiek fakt, iż jest on interpretowany rozmaicie w literaturze oraz w orzecznictwie, stanowi
podstawę do udzielenia odpowiedzi na pytanie prawne, ograniczonej do kwestii mającej znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

Na wstępie wypada zauważyć, że do ustawowych znamion przestępstwa z
art. 263 § 2 k.k. naleĹźy m.in. „posiadanie bez wymaganego zezwolenia broni palnej lub amunicji”. Pojęcie broni palnej zdefiniowane jest w treści art. 7 ust. 1 u.b.a., gdzie stwierdzono, iĹź „w rozumieniu ustawy bronią palną jest niebezpieczne dla Ĺźycia i zdrowia urządzenie, ktĂłre w wyniku działania sprężonych gazĂłw, powstających na skutek spalania materiału miotającego jest zdolne do wystrzelenia pocisku lub substancji z lufy albo z elementu zastępującego lufę a przez to do raĹźenia celĂłw na odległość”. Ustawodawca definiuje takĹźe pojęcie broni palnej sygnałowej (art. 7 ust. 2 u.b.a.) i broni palnej alarmowej (art. 7 ust. 3 u.b.a.) oraz broni pneumatycznej (art. 8 u.b.a.). W tekście ustawy o broni i amunicji nie zdefiniowano natomiast pojęcia „amunicji”, zadawalając się stwierdzeniem, Ĺźe „ilekroć w ustawie jest mowa o amunicji, naleĹźy przez to rozumieć amunicję do broni palnej” (art. 4 ust. 2 u.b.a.). Pojęcie amunicji posiłkowo zdaje się wyjaśniać art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2002 r. o materiałach wybuchowych ... , w myśl ktĂłrego przez
amunicję należy rozumieć jedną z odmian wyrobów wypełnionych materiałem wybuchowym, przeznaczoną do miotania na odległość przy użyciu broni palnej. Wypada zauważyć przy tym, że w myśl art. 6 wspomnianej ustawy o materiałach wybuchowych... zasady wydawania i cofania pozwoleń na nabywanie oraz przechowywanie amunicji określają przepisy ustawy o broni i amunicji.

Pokreślenia wymaga, że zgodnie z art. 2 u.b.a., poza przypadkami
określonymi w ustawie, nabywanie, posiadanie oraz zbywanie broni i amunicji jest zabronione. Broń i amunicja są rzeczami, których nie można swobodnie nabywać, posiadać i zbywać, gdyż prawa te podlegają reglamentacji.

Wyłączenia podmiotowe spod reżimu przepisów ustawy o broni i amunicji
sformułowane są w treści art. 3 u.b.a., zaś przedmiotowe i podmiotowe w treści art. 11 u.b.a. W odniesieniu do broni palnej i amunicji zasadą jest moĹźliwość posiadania amunicji tylko na podstawie pozwolenia na broń wydanego przez właściwego ze względu na miejsce stałego pobytu zainteresowanej osoby lub siedziby zainteresowanego podmiotu, komendanta wojewĂłdzkiego policji, a w przypadku Ĺźołnierzy zawodowych – na podstawie pozwolenia wydanego przez
właściwego komendanta oddziału żandarmerii wojskowej. Jest to zgodne z
treścią art. 10 Dyrektywy Rady nr 91/477/WE z dnia 18 czerwca 1991 r. w
sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. Urz. WE L 256, s. 51), w myśl ktĂłrego przepisy dotyczące nabywania i posiadania amunicji muszą być takie same, jak przepisy dotyczące posiadania broni palnej, do ktĂłrej przeznaczona jest amunicja. Podkreślenia wymaga wreszcie fakt, iĹź – jak zauwaĹźono wyĹźej – wydawanie i cofanie pozwoleń na nabywanie oraz przechowywanie amunicji w myśl art. 6 ustawy z 21 czerwca 2002 r. o materiałach wybuchowych przeznaczonych do uĹźytku cywilnego określają przepisy u.b.a. to jednak w samej u.b.a. nie ma Ĺźadnego przepisu, ktĂłry umoĹźliwiałby wydawanie odrębnego pozwolenia na nabywanie czy posiadanie samej amunicji do broni palnej. Tak więc moĹźliwość posiadania amunicji jest w sposĂłb nierozłączny związana z posiadaniem konkretnego egzemplarza broni palnej. Wniosek ten wzmacnia treść art. 14 u.b.a., w ktĂłrym stwierdzono, iĹź „amunicję moĹźna nabywać na podstawie legitymacji posiadacza broni lub świadectwa broni, wyłącznie dla tej broni, ktĂłra jest określona w legitymacji albo na podstawie świadectwa broni i pisemnego zamĂłwienia podmiotu uprawnionego do nabycia amunicji”. Zwłaszcza uĹźyte w wymienionym
przepisie określenie „wyłącznie dla tej broni” wskazuje na fakt, iĹź ustawodawca jednoznacznie wiąże posiadanie broni z posiadaniem amunicji. Oczywiście moĹźliwe jest naruszenie przepisĂłw u.b.a., a co za tym idzie wyczerpanie znamion przestępstwa z art. 263 § 1 – 4 k.k. przez wyrabianie amunicji, handlowanie nią, posiadanie bez zezwolenia, udostępnianie lub nieumyślne utracenie.

W myśl art. 11 pkt 1 u.b.a. pozwolenie na broń nie jest wymagane w
przypadku „posiadania broni palnej wytworzonej przed 1850 r. lub replik tej broni”. Względy konstrukcyjne takiej broni powodują, Ĺźe bez dokonania w niej przerĂłbek nie sposĂłb uĹźyć do niej, w celu oddania strzału, nabojĂłw scalonych czyli takich, ktĂłre uĹźywane są do broni współczesnej. Ładowana jest ona osobno przy uĹźyciu ołowianych kul, ładunkĂłw (czarnego prochu) oraz takich akcesoriĂłw jak przybitki, skałki czy kapiszony (zob. G. Nowak, Strzelanie z broni odprzodowej. Podręcznik, ŁódĹş 2005, s. 85 – 91.) Wyjątkiem jest karabin
Dreysego i nieliczne modele broni skonstruowanej przed 1850 r., w ktĂłrej
używane były naboje scalone (zob. M. Kochański, Broń strzelecka wojsk
lądowych, Warszawa 1968, s. 30 - 37).

Przyjęta w art. 11 pkt 1 u.b.a. cezura nie znajduje żadnego uzasadnienia,
jeżeli chodzi o daty kluczowe dla rozwoju technologii broni palnej (zob. uwagi dotyczące periodyzacji broni palnej umieszczone w M. Kochański, op. cit. s. 31). Została ona przeniesiona do obecnie obowiązującej ustawy wprost z poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych (Dz. U. Nr 6, poz. 43 ze zm.).
Broń palna wytworzona przed 1850 r. jest bronią opartą, jeżeli chodzi o
rozwiązania konstrukcyjne, jak i używany materiał miotający, o archaiczne, nie znajdujące zastosowania we współczesnej broni palnej, zasady działania. Broń ta, z uwagi na szeroki przedział czasowy zakreślony przez ustawodawcę posiada najróżniejsze kształty i parametry, od replik husyckich tzw. puszek, w których ładunek miotający jest odpalany za pomocą lontu poprzez ręczne hakownice, muszkiety, bandolety i pistolety wyposażone w zamki lontowe, kołowe i skałkowe, pistolety pojedynkowe, aż po prymitywne rewolwery i długolufowe strzelby myśliwskie. Tego rodzaju broń jest głównie wykorzystywana w
charakterze rekwizytĂłw przez róşnego rodzaju grupy rekonstrukcji historycznej. Jest to broń ładowana odprzodowo, wykorzystująca jako materiał miotający czarny proch, ktĂłrego skład i właściwości powodują, Ĺźe nie moĹźe on znaleźć zastosowania w broni współczesnej, jako niespełniający wymogĂłw parametrycznych, nawet tych określonych dla broni myśliwskiej. Amunicja wykorzystywana do takiej broni nie ma charakteru scalonego, broń taka odpalana jest za pomocą kapiszona (zastępuje spłonkę), zaś ładowana czarnym prochem (czasami wyłącznie nim, w warunkach pokazu rekonstrukcji historycznych) i kulami (zob. G. Nowak, op. cit s. 85 – 91). Ładunek, ktĂłry znajduje się w lufie tego rodzaju broni, nie jest zatem scalony w rozumieniu art. 4 ust. 3 u.b.a. Czarny proch, ktĂłrego posiadanie stało się przedmiotem przedstawionego Sądowi NajwyĹźszemu do rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego, nie stanowi zatem istotnej części amunicji w rozumieniu art. 5 ust. 3
u.b.a.

Ustawa o broni i amunicji nie zawiera Ĺźadnego przepisu, ktĂłry
nakazywałby wydawanie osobnego pozwolenia na nabywanie czy posiadanie samej amunicji do broni palnej. Możliwość posiadania amunicji do niej jest zatem nierozłącznie związana z pozwoleniem na posiadania konkretnego egzemplarza broni palnej (art. 14 u.b.a.). Mając na uwadze tego rodzaju rozwiązanie ustawowe należy stwierdzić, że w przypadku, kiedy ustawodawca wyłączył określone kategorie broni (wyszczególnione w art. 11 u.b.a.) spod rygoru posiadania na nie pozwolenia, to tym samym umożliwił nabywanie do nich amunicji bez pozwolenia. Proch czarny, jako nieznajdujący zastosowania we współczesnej broni czy to myśliwskiej, sportowej czy należącej do innej z kategorii broni, na posiadanie których wymagane jest pozwolenie, może być
swobodnie posiadany przez właścicieli, nie wymagającej, w świetle art. 11 pkt 1 u.b.a. pozwolenia, broni wytworzonej przed 1850 r. lub jej replik. Nie powinno zatem budzić wątpliwości to, że posiadanie czarnego prochu przez osobę fizyczną, z przytoczonych powyżej powodów, nie oznacza, że popełnia ona przestępstwo z art. 263 § 2 k.k.

Mając na uwadze powyższe względy Sąd Najwyższy podjął uchwałę o
treści przytoczonej na wstępie.
/km/

[Ostry]

No i bardzo dobrze!

Sygn. akt I KZP 29/09
U C H W A Ł A
Dnia 24 lutego 2010 r.
Sąd NajwyĹźszy – Izba Karna w Warszawie
na posiedzeniu w składzie:
Przewodniczący: Sędzia SN Józef Szewczyk
Sędziowie SN: Krzysztof Cesarz
Jacek Sobczak (sprawozdawca)

Zawsze mówiłem, że wszystkie Krzyski i Jacki, to fajne chłopaki

[MAJOR CHUDY]

A jakĹźe by nie , jak tak