Broń sportowa - nowe spojrzenie sÄ dĂłw administracyjnych

[Prezes]

Na stronie internetowej Naczelnego Sądu Administracyjnego ukazał się bardzo ciekawy (dla osób ubiegających się o pozwolenie na posiadanie broni palnej sportowej) wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego VI SA/Wa 1570/07 z dnia 16.10.2007r., w którym stwierdzono, że okolicznościami uzasadniającymi, w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, wydanie pozwolenia na broń jest czynne uprawianie sportu strzeleckiego, wyrażające się między innymi w udziale w dostępnych zawodach sportowych. Wskazywanie natomiast przez Policję jako kryteriów do wydania pozytywnej decyzji - uzyskiwanie wybitnych, ponadprzeciętnych wyników sportowych, lub wykonywanie uprawnień instruktora strzelectwa sportowego - nie znajduje uzasadnienia w art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, gdyż są to warunki i kryteria pozaustawowe. Oparcie zatem rozstrzygnięcia na powołanych kryteriach stanowi naruszenie art. 10 ust. 1 wymienionej ustawy. Prawo do posiadania indywidualnej broni sportowej nie jest nagrodą za wybitne osiągnięcia sportowe. Natomiast, przyznanie prawa do posiadania broni indywidualnej może właśnie służyć podniesieniu kwalifikacji sportowych.

PoniĹźej omĂłwienie i wyciąg z przedmiotowego orzeczenia tj. wyroku VI SA/Wa 1570/07 WojewĂłdzkiego Sądu Administracyjnego w  Warszawie z 16.10.2007r. ( orzeczenie PRAWOMOCNE), ktĂłrym uchylono zaskarĹźone decyzje KGP i KSP odmawiające wnioskodawcy wydania pozwolenia na broń palną sportową do celĂłw sportowych.

OmĂłwienie:
 
Wnioskodawca wystąpił o wydanie pozwolenia na broń palną sportową uzasadniając to:
- członkowstwem w klubie strzeleckim od 2001r.
- koniecznością doskonalenia umiejętności strzeleckich, na co nie pozwala mu mało precyzyjna broń klubowa (brak w klubie broni o profesjonalnych parametrach technicznych),
- posiadaniem patentu licencji, zaświadczenia z PZSS i pozwoleniem na broń palną do ochrony osobistej oraz  osiąganiem wynikĂłw kwalifikujących na srebrną odznakę strzelecką.

Komendant Stołeczny Policji wydał decyzję odmowną i stwierdził, że:
- członkostwo w klubie strzeleckim, uczestnictwo w zawodach strzeleckich oraz chęć podnoszenia umiejętności strzeleckich, nie jest wystarczającą przesłanką, w świetle art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji do wydania pozwolenia na broń sportową,
- wydanie pozwolenia każdej osobie powołującej się na uprawianie strzelectwa sportowego, stałoby w sprzeczności z zasadą o reglamentacji takich pozwoleń, wyrażoną w ustawie o broni i amunicji.
- do osób wykazujących oczywistą potrzebę posiadania sportowej broni indywidualnej można zaliczyć takie osoby, które wyróżniają się od ogółu obywateli jako wybitni zawodnicy lub aktywni instruktorzy strzelectwa sportowego.
-  klub powinien zaspokoić potrzebę członka w zakresie odpowiedniej broni do uprawiania rekreacyjnego strzelectwa amatorskiego
 
Komendant Główny Policji utrzymał w mocy decyzję odmowną I instancji stwierdzając, że:
- ustawodawca w art. 10 ust. 1 ustawy o broni i nie wskazał kryteriĂłw jakimi Policja powinna się kierować przy wydawaniu pozwoleń na broń i dlatego   stanął na stanowisku, Ĺźe wydawanie przedmiotowych pozwoleń pozostawiono do swobodnego uznania organowi.
 - powołując się na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nr II OSK 587/05 podniĂłsł, iĹź co do reglamentacji pozwoleń na broń orzecznictwo sądĂłw jest ugruntowane przyjęte jest, Ĺźe wydanie pozwolenia moĹźe nastąpić w przypadku osiągania wybitnych wynikĂłw w strzelectwie sportowym, duĹźego zaangaĹźowania w sport strzelecki ocenianego m. in. częstotliwością udziału w treningach i zawodach o odpowiedniej randze, a takĹźe posiadaniem uprawnień instruktora strzelectwa sportowego.

Na powyższą decyzję została złożona skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z wnioskiem o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów postępowania.

Decyzji zarzucono naruszenie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji poprzez przyjęcie, że brak było przesłanek do wydania pozwolenia na broń dla celów sportowych oraz naruszenie przepisów postępowania (art. 80, art. 7, art. 8, art. 9 i art. 10 k.p.a.).

Wyciąg:

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznając skargę za zasadną zważył, co następuje;
(……….)

Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli okoliczności, na które powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie. Pozwolenie na broń może być wydane w szczególności w celach sportowych (art. 10 ust. 3 pkt 3 ww. ustawy). Przepis ten określa potrzebę wykazania okoliczności uzasadniających wydanie pozwolenia, przy jednoczesnym braku przeciwwskazań wymienionych w art. 15 ustawy, które to przeciwwskazania nie występują chociażby z uwagi na fakt udzielenia skarżącemu pozwolenia na posiadanie broni bojowej dla ochrony osobistej.

Wydanie pozwolenia na broń nie jest decyzją uznaniową, jak stwierdził to organ Policji. Przeciwnie, jeżeli zajdą okoliczności wymienione w przepisie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, organ administracji ma obowiązek wydania wnioskowanego pozwolenia. Takie rozumienie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji jest ugruntowane w orzecznictwie sądowym, by przykładowo wskazać tylko na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 lutego 2006 r. (sygn. akt VI SA/Wa 2520/05) lub na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2007 r. (sygn. akt II OSK 1082/06).

Okolicznościami uzasadniającymi, w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, wydanie pozwolenia na broń (w tym także na broń sportową) jest czynne uprawianie sportu strzeleckiego, wyrażające się między innymi w udziale w dostępnych zawodach sportowych. Jest natomiast poza sporem, że osiąganie coraz lepszych wyników w tym sporcie jest uzależnione od technicznych właściwości dostępnej broni.

Z materiału zgromadzonego w sprawie moĹźna wyprowadzić stwierdzenie, Ĺźe skarżący przejawia duĹźe zaangaĹźowanie uprawianiem sportu strzelectwa sportowego. W ocenie W. K. osiągane przez niego wyniki kwalifikują go do czołówki zawodnikĂłw klubowych oraz jako ponadprzeciętnego zawodnika w kraju. Nie jest rzeczą Sądu lub organu administracji dokonywanie oceny, jakie to wyniki w uprawianej dyscyplinie sportu powinny uzasadniać potrzebę udzielenia pozwolenia na sportową broń indywidualną. Natomiast niewątpliwie potrzebę taką moĹźe uzasadniać intensywność zaangaĹźowania się strony w uprawianie tego sportu. Trafne jest spostrzeĹźenie, iĹź prawo do legalnego posiadania broni jest ściśle reglamentowane i tylko wykazanie istnienia po stronie wnioskodawcy szczegĂłlnych okoliczności, odróşniających go od ogółu, uzasadnia wydanie pozwolenia. W ocenie Sądu orzekającego w sprawie takimi szczegĂłlnymi okolicznościami jest uprawianie przez W. K. od ponad sześciu lat strzelectwa sportowego w ramach Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego i CWKS „Legia” przy duĹźym zaangaĹźowaniu w tą dyscyplinę sportu. Faktem jest rĂłwnieĹź, iĹź barierą dla osiągania lepszych wynikĂłw stała się broń dostępna dla skarżącego w ramach posiadanej przez klub. Klub ten wykazał, Ĺźe nie jest w stanie zapewnić W. K. broni o lepszych parametrach technicznych, ktĂłre pozwalałyby na skuteczną rywalizację w zawodach krajowych.

Wskazywanie przez organ administracji, jako na kwantyfikatory dające podstawę do udzielenia pozwolenia na broń sportową, wynikające z art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji - uzyskiwanie wybitnych, ponadprzeciętnych wyników sportowych, lub wykonywanie uprawnień instruktora strzelectwa sportowego - nie znajdują uzasadnienia w wymienionym przepisie, jako warunki i kryteria pozaustawowe. Oparcie zatem rozstrzygnięcia na powołanych kryteriach stanowiło naruszenie art. 10 ust. 1 wymienionej ustawy. Jak stwierdził bowiem NSA w powołanym wyżej wyroku z dnia 26 lipca 2007 r., które to stanowisko Sąd orzekający w sprawie podziela, prawo do posiadania indywidualnej broni sportowej nie jest nagrodą za wybitne osiągnięcia sportowe. Natomiast, przyznanie prawa do posiadania broni indywidualnej może właśnie służyć podniesieniu kwalifikacji sportowych.

Organ administracji zakwalifikował skarżącego do osób, które w zasadzie mogą jedynie uprawiać strzelectwo sportowe na poziomie rekreacyjnym. Nie odniósł się przy tym w sposób wyczerpujący, wskazany w art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a., do argumentacji W. K. i dowodów przedłożonych w sprawie dotyczących intensywności i zaangażowania skarżącego w uprawianą dyscyplinę sportu, zauważając jednocześnie fakt, że osiąga on w tej dyscyplinie sportu wyniki dobre, a więc nie przeciętne lub słabe.

(………..)

W tych warunkach stwierdzając, iż doszło do naruszenia zarówno przepisu prawa materialnego (art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji), jak i przepisów postępowania wskazanych wyżej, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i lit. c) oraz art. 152 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji, postanawiając o kosztach postępowania na zasadzie art. 200 w związku z art. 205 § 2 p.p.s.a.

[Prezes]

Wyrok (prawomocny) Naczelnego Sądu Administracyjnego OSK 1082/06 z dnia 26 lipca 2007r.  
Wyrok uchyla dwie policyjne decyzje odmawiające wnioskodawcy pozwolenia na broń palną sportową oraz podtrzymujący je wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

Komendant WojewĂłdzki Policji w R. stwierdził, Ĺźe wnioskodawcy nie naleĹźy się pozwolenie na indywidualną broń palną sportową, gdyĹź  sportowy poziom wnioskodawcy zajmującego lokaty w I, II i III dziesiątce zawodnikĂłw nie uzasadnia przyznania mu takiego prawa.

Z kolei  wg Komendanta Głównego Policji ponadprzeciętna potrzeba posiadania broni występuje u wybitnych zawodnikĂłw uzyskujących wysokie lokaty, samo zaś niezadowolenie z ilości czy jakości broni klubowej nie wystarcza do zyskania pozwolenia na zakup broni indywidualnej.
 
Przychylił się do tego WojewĂłdzki Sąd Administracyjny w Warszawie, ktĂłry stwierdził, Ĺźe  zaskarĹźone decyzje nie naruszały obowiązującego prawa, w szczegĂłlności będących jej materialnoprawną podstawą przepisĂłw art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.).

Zupełnie odmiennego zdania był Naczelny Sąd Administracyjny, który stwierdził, że:

 Przepis art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (dalej: u.b.i a. - Dz.U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.) stanowi, Ĺźe właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeĹźeli okoliczności, na ktĂłre powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie. Takie sformułowanie tego przepisu wskazuje, iĹź wykazanie istnienia okoliczności, ktĂłre z zasady uzasadniają wydanie pozwolenia na broń, przy jednoczesnym braku ustawowych przeciwwskazań (art. 15 ustawy), zobowiązuje organy Policji do wydania pozwolenia na broń. Sam ustawodawca wskazał przy tym w sposĂłb przykładowy w art. 10 ust. 3 u.b.i a. takie okoliczności, ktĂłre uzasadniają przyznanie pozwolenia na broń. WśrĂłd tych przykładĂłw, wymienione jest posiadanie broni w celach sportowych (art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy). Skarga kasacyjna trafnie podnosi, iĹź okolicznością uzasadniającą, w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, przyznanie pozwolenia na broń jest uprawianie sportu strzeleckiego a nie uprawianie takiego sportu przy jednoczesnym uzyskiwaniu wybitnych, ponadprzeciętnych wynikĂłw sportowych. Przyjmując, iĹź tylko uzyskiwanie takich szczegĂłlnych wynikĂłw w sportach strzeleckich uzasadnia przyznanie pozwolenie na broń organy Policji i WojewĂłdzki Sąd Administracyjny wprowadziły dodatkowe pozaustawowe kryterium przyznawania tego prawa. Trafne jest bowiem stwierdzenie, iĹź prawo do legalnego posiadania broni jest ściśle reglamentowane i tylko wykazanie istnienia po stronie wnioskodawcy szczegĂłlnych okoliczności, odróşniających go od ogółu obywateli, uzasadnia jego przyznanie. Taką szczegĂłlną okolicznością w rozpoznawanej sprawie jest jednak fakt uprawiania przez K. C., w sposĂłb zorganizowany, w ramach Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego i C. po uzyskaniu koniecznego patentu strzeleckiego, sportu.

Z żadnego przepisu nie wynika przy tym, iż tylko osiąganie wybitnych, ponadprzeciętnych wyników sportowych uzasadnia przyznania pozwolenia na posiadanie broni. Prawo do broni nie jest bowiem nagrodą za wybitne osiągnięcia sportowe a przyznanie takiego prawa zawodnikowi może właśnie służyć podniesieniu jego kwalifikacji sportowych (....).

Nie można przy tym odmówić zasadności zarzutom skargi kasacyjnej, iż przyjęcie stanowiska z zaskarżonego wyroku prowadziłoby do dowolnego ustalenia przez organy Policji kryterium "ponadprzeciętnych wyników sportowych" bowiem nie zostało skonkretyzowane jakie wyniki i w jakiej rangi zawodach uzyskiwane uzasadniają przyznanie pozwolenia na broń. Słuszne jest też stwierdzenie, że skoro przyznanie takiego pozwolenie uzasadnia sam fakt uprawiania łowiectwa (art. 10 ust. 3 pkt 2 u.b.i a.), a nie wybitne osiągnięcia na tym polu, to stwarzanie dodatkowych, pozaustawowych kryteriów przy uprawianiu strzelectwa sportowego jest szczególnie rażące i naruszające zasadę równości obywateli. (.....)

Skarga kasacyjna zasadnie zarzuciła więc obrazę przepisów art. 10 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji przez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. Uzasadnia to uchylenie zaskarżonego wyroku i uwzględnienie skargi K. C. na podstawie przepisów art. 188 i 203 pkt 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).